Babam

Babam
koştum,

sendeledim,

tüm acılarım parmak uçlarımda,

üstüne basa basa koştum..


kimse görmedi

seni utandırmadan usul usul ağladım

dizeler göz yaşlarına kardeş

döküldü özümden...


avuçladığım tüm dikenler

açmaya gebe tomurcuklarındı aslında

yokluğun kanattı

kanadım...


tüm duyum eşiklerine inat

çok sesli çığlıklar attım

senfonisi yüreğimde

belli belirsiz,ünlemler...



ve tüm öksüzlüğüme inat,

bir tutam kimsesizliktin aslında

gidişin çok koysa da,velhasıl

gölgendi ışıgım, yokluğunun karanlığında

belli belirsiz uzun saçlı...


siyah beyaz bir resim

sene 79

bilmem ki nerenin çamurlu köyünde

bir kara tahta,bir beyaz tebeşir

ve odun ateşinde tenleri esmer

çocuklardı bana bıraktığın

çocukluğumun kimsesizliğinde



ben ona kandım...